H καθυστέρηση στη χειρουργική αντιμετώπιση της κήλης εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους σύμφωνα με μελέτες και στατιστικά στοιχεία των τελευταίων 20 χρόνων Αμερικανών και Ευρωπαίων επιστημόνων.
Σύμφωνα με τον διαπρεπή χειρουργό Δρ.Αναστάσιο Ξιάρχο, Πρόεδρο της Ελληνικής Επιστημονικής Εταιρείας Ορθοπρωκτικής Χειρουργικής και Δ/ντη Χειρουργικής Κλινικής του Ομίλου Ιατρικού Αθηνών, ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων που πάσχουν από κήλη και δεν την αποκαθιστούν άμεσα έχουν σοβαρές συνέπειες στην υγεία τους. Αυτό αποδεικνύεται και από επιστημονικές μελέτες σε μεγάλα κέντρα στην Αμερική και την Ευρώπη, που δημοσιεύτηκαν στο Μπορντώ της Γαλλίας σε πρόσφατο συνέδριο προηγμένης λαπαροσκοπικής χειρουργικής.
Με το πέρασμα του χρόνου συμπτώματα όπως ο πόνος και η δυσφορία θα επιδεινωθούν, επηρεάζοντας την ποιότητα της προσωπικής και επαγγελματικής ζωής του ατόμου. Παράλληλα η κήλη θα διευρύνεται έχοντας μεγάλη πιθανότητα να εξελιχθεί σε σοβαρή και περίπλοκη χειρουργική επέμβαση προκειμένου να αποκατασταθεί. Επίσης σε ένα ποσοστό 5% ενδέχεται να υπάρξει περίσφιξη (στραγγαλισμός και διάτρηση του έντερου με άμεσο κίνδυνο περιτονίτιδας), περίπτωση που θα απαιτήσει επείγουσα και άμεση χειρουργική επέμβαση. Η κήλη δεν θεραπεύεται από μόνη της ούτε βελτιώνεται με την γυμναστική, παρά διευρύνεται όλο και περισσότερο μεγαλώνοντας το πρόβλημα.
Σύμφωνα με τον Δρ.Αν.Ξιάρχο “ο μόνος τρόπος να αντιμετωπιστεί η κήλη είναι ο χειρουργικός, προσθέτοντας ότι η χειρουργική έχει εξελιχθεί χρησιμοποιώντας πλέγμα το οποίο μειώνει κατακόρυφα τις υποτροπές.”
Με την εφαρμογή της λαπαροσκοπικής αποκατάστασης με χρήση πλέγματος τα τελευταία 20 χρόνια έχει γίνει επανάσταση στην αντιμετώπιση της κήλης σύμφωνα με τους χειρουργούς. Πλέον όταν η επέμβαση γίνεται από έμπειρο και εξειδικευμένο χειρούργο το ποσοστό υποτροπής είναι κάτω του 2%. Τα επόμενα χρόνια η μέθοδος αυτή αναμένεται να είναι η βασική τεχνική αντιμετώπισης της πάθησης.
Η λαπαροσκοπική αντιμετώπιση της κήλης, πιο συγκεκριμένα, έχει σαφή πλεονεκτήματα έναντι του ανοιχτού χειρουργείου όπως η απουσία τομών, η μηδαμινή απώλεια αίματος, η ανώδυνη μετεγχειρητική πορεία, τα μηδαμινά ποσοστά υποτροπής και η άμεση επιστροφή στις καθημερινές δραστηριότητες.
Η κήλη προκαλείται όταν υπάρξει ρήξη στο κοιλιακό τοίχωμα και όταν δημιουργηθεί οπή μέσω της οποίας βγαίνει προς τα έξω μέρος του εντέρου, σύμφωνα με τους επιστήμονες. Αυτό που νοιώθει ο ασθενής είναι μια διόγκωση, κάτι να βγαίνει και να φουσκώνει προς τα έξω, σαν τη σαμπρέλα που προβάλλει μέσα από μια σχισμή στο λάστιχο.
Αυτή η προβολή μπορεί να προκαλεί αίσθημα βάρους ή και πόνο και να απειλήσει την υγεία του ασθενούς αν υποστεί περίσφυξη. Σε αυτή την περίπτωση η διάτρηση του εντέρου είναι προ των πυλών και είναι υπαρκτός ο κίνδυνος περιτονίτιδας. Γι’αυτό το λόγο οι κήλες πρέπει να χειρουργούνται άμεσα.
Στη διάρκεια της ζωής τους ένα 10% του πληθυσμού θα αποκτήσει κήλη. Οι κήλες μπορεί να συμβούν σε όλους όπως βρέφη, παιδιά, ενήλικες, άντρες και γυναίκες. Ωστόσο, το μεγαλύτερο ποσοστό κηλών εμφανίζεται στους άνδρες. Τα διάφορα είδη κηλών που παρατηρούνται είναι η βουβωνοκήλη, που είναι η συχνότερη μορφή στους άνδρες, 2%, η ομφαλοκήλη, όπου εμφανίζεται συχνότερα στις γυναίκες, η μηροκήλη που αποτελεί το 5%-7% του συνόλου των κηλών στις παχύσαρκες και πολύτοκες γυναίκες, η κοιλιοκήλη ή αλλιώς κήλη λευκής γραμμής, μετεγχειρητική κήλη, η επιγαστρική όπου εμφανίζεται μεταξύ 20 και 50 χρόνων και στην οποία οι άνδρες είναι τρεις φορές πιο επιρρεπείς από τις γυναίκες και η μετεγχειρητική, που εκδηλώνεται στην περιοχή της τομής προηγηθείσης χειρουργικής επέμβασης.
Οι παράγοντες και οι καταστάσεις που ευνοούν τη δημιουργία κήλης, σε συνδυασμό ή ανεξάρτητα, είναι η συγγενής προδιάθεση, συνήθως κατά τη γέννηση, η διαταραχή στην ισορροπία σύνθεσης – αποδόμησης του κολλαγόνου σε περιπτώσεις προχωρημένης ηλικίας, υποσιτισμού ή κακής διατροφής, οι καταστάσεις που προκαλούν αύξηση της πίεσης στην κοιλιά όπως παχυσαρκία, χρόνιος βήχας, δυσκοιλιότητα, πολλαπλοί τοκετοί,χρόνιο αλλεργικό φτέρνισμα, βαριά χειρωνακτική εργασία και τα τραύματα ή/και οι εγχειρητικές τομές λόγω της εξασθένησης που προκαλούν στα τοιχώματα κατά μήκος των ουλών και της διαταραχής της νευρώσεως σε γειτονική με το τραύμα περιοχή.
