Το κάπνισμα προκαλεί ποικίλα προβλήματα στην υγεία και μειώνει σημαντικά το προσδόκιμο ζωής των καπνιστών.
Η κήλη συνιστά ένα από αυτά.
Πρόσφατη μελέτη που πραγματοποιήθηκε από ερευνητές του Πανεπιστημίου Northwestern στο Σικάγο κατέδειξε ότι:
οι καπνιστές που υποβάλλονται σε επιλεκτική αποκατάσταση κήλης αντιμετωπίζουν μεγαλύτερο κίνδυνο επιπλοκών, συγκριτικά με τους μη καπνιστές.
Πώς το κάπνισμα συνδέεται με την κήλη
Η κήλη προκαλείται από την ενδοκοιλιακή πίεση, που με τη σειρά της δημιουργείται πολύ συχνά όταν το άτομο σηκώνεται από καθιστή θέση, όταν βήχει και όταν ουρεί ή αφοδεύει, ή εμφανίζει δυσκοιλιότητα.
Οι μακροχρόνιοι καπνιστές σε πολλές περιπτώσεις αναπτύσσουν χρόνιο βήχα, οπότε οι κήλες παρουσιάζονται σε υψηλότερο ποσοστό σε σχέση με τους μη καπνιστές.
Σημειώνεται ακόμη ότι οι καπνιστές έχουν 4 φορές περισσότερες πιθανότητες να εμφανίσουν μετεγχειρητική κήλη, σύμφωνα με τα λεγόμενα του γενικού χειρουργού Δρ. Αναστάσιου Ξιάρχου.
Εκτός από την αυξημένη ενδοκοιλιακή πίεση των καπνιστών, η νικοτίνη του τσιγάρου προστίθεται στους παράγοντες πρόκλησης της κήλης καθώς η ουσία μειώνει το ρυθμό σχηματισμού κολλαγόνου και αποδυναμώνει το κοιλιακό τοίχωμα.
Γιατί το τσιγάρο ευθύνεται για τη δημιουργία μετεγχειρητικής κήλης
Το κάπνισμα είναι ακόμα πιο επιβαρυντικός παράγοντας για τη θεραπεία των πιο σύνθετων κηλών, που αρκετά συχνά είναι μετεγχειρητικές.
Αν εξαιτίας του καπνίσματος εμποδίζεται η επούλωση της αρχικής επέμβασης, οι μύες μπορούν να διαχωριστούν και να δημιουργήσουν κήλη.
Η ικανότητα να μεταφερθεί αίμα στους μυς, ώστε να ενωθούν και πάλι, είναι σημαντική για την αποκατάσταση.
Η νικοτίνη και τα προϊόντα καπνού όμως, εμποδίζουν την καλή ροή του αίματος στα τραύματα.
Προκειμένου να περιοριστούν οι πιθανότητες για επαναλαμβανόμενες επεμβάσεις, οι ασθενείς είναι προτιμότερο να αποκλείουν παράγοντες που θα μπορούσαν να επηρεάσουν αρνητικά την έκβαση της επιλεκτικής επέμβασης αποκατάστασης κήλης, κόβοντας το κάπνισμα πριν από αυτή.
«Η κήλη μπορεί να μην προκαλεί συμπτώματα, αρχικά.
Αυτό όμως δεν διαρκεί περισσότερο από 1-2 χρόνια και γι’ αυτό πρέπει να θεραπεύεται χειρουργικά όσο το δυνατόν συντομότερα.
Διαφορετικά ο ασθενής διατρέχει σοβαρότερους κινδύνους, όπως ισχαιμίας και νέκρωσης του εντέρου, όταν το περιεχόμενο της κήλης δεν ανατάσσεται» σημειώνει ο κ. Ξιάρχος.
Κατά τον ίδιο, η λαπαροσκοπική προσέγγιση δεν προκαλεί κάκωση στους μυς και γι αυτό συστήνεται ακόμα και για μετεγχειρητικές κήλες.
Η χρήση πλέγματος δε, μειώνει σημαντικά τις υποτροπές.
Ο πόνος επιπλέον, είναι σημαντικά μειωμένος, καθώς η επέμβαση γίνεται μέσω μικρών τομών, όπως άλλωστε και ο χρόνος ανάρρωσης.
